«Θαύματα» του Γουόλτ Γουίτμαν

 

«Θαύματα» του Γουόλτ Γουίτμαν

Γιατί, ποιος κάνει ένα θαύμα;

Όσο για μένα, δεν ξέρω τίποτα άλλο παρά θαύματα,

Είτε περπατάω στους δρόμους του Μανχάταν,

Είτε ρίχνω το βλέμμα μου πάνω από τις στέγες των σπιτιών προς τον ουρανό,

Είτε περπατάω με γυμνά πόδια στην παραλία ακριβώς στην άκρη του νερού,

Είτε στέκομαι κάτω από τα δέντρα στο δάσος,

Είτε μιλάω την ημέρα με όποιον αγαπώ, είτε κοιμάμαι στο κρεβάτι τη νύχτα με όποιον αγαπώ,

Είτε κάθομαι στο τραπέζι για δείπνο με τους υπόλοιπους,

Είτε κοιτάζω αγνώστους απέναντί ​​μου να ταξιδεύουν με το αυτοκίνητο,

Είτε παρακολουθώ μέλισσες απασχολημένες γύρω από την κυψέλη ενός καλοκαιρινού πρωινού,

Είτε ζώα που βόσκουν στα χωράφια,

Είτε πουλιά, ή τη θαυμαστή ομορφιά των εντόμων στον αέρα,

Είτε τη θαυμαστή ομορφιά της δύσης του ηλίου, ή των αστεριών που λάμπουν τόσο ήσυχα και φωτεινά,

Είτε η εξαίσια λεπτή καμπύλη της νέας σελήνης την άνοιξη.

Αυτά με τα υπόλοιπα, ένα και όλα, είναι για μένα θαύματα,

Το σύνολο αναφέρεται, αλλά το καθένα ξεχωριστό και στη θέση του. Για μένα κάθε ώρα φωτός και σκότους είναι ένα θαύμα,

Κάθε κυβική ίντσα χώρου είναι ένα θαύμα,

Κάθε τετραγωνική γιάρδα της επιφάνειας της γης είναι απλωμένη με το ίδιο,

Κάθε πόδι της ενδοχώρας σμήνος από το ίδιο.

Για μένα η θάλασσα είναι ένα συνεχές θαύμα,

Τα ψάρια που κολυμπούν—οι βράχοι—η κίνηση των κυμάτων—τα πλοία με ανθρώπους μέσα τους,

Τι πιο παράξενα θαύματα υπάρχουν;

 

“Miracles” by Walt Whitman

Why, who makes much of a miracle?

As to me I know of nothing else but miracles,

Whether I walk the streets of Manhattan,

Or dart my sight over the roofs of houses toward the sky,

Or wade with naked feet along the beach just in the edge of the

 water,

Or stand under trees in the woods,

Or talk by day with any one I love, or sleep in the bed at night

 with any one I love,

Or sit at table at dinner with the rest,

Or look at strangers opposite me riding in the car,

Or watch honey-bees busy around the hive of a summer

 forenoon,

Or animals feeding in the fields,

Or birds, or the wonderfulness of insects in the air,

Or the wonderfulness of the sundown, or of stars shining so

 quiet and bright,

Or the exquisite delicate thin curve of the new moon in spring;

These with the rest, one and all, are to me miracles,

The whole referring, yet each distinct and in its place.

To me every hour of the light and dark is a miracle,

Every cubic inch of space is a miracle,

Every square yard of the surface of the earth is spread with the

 same,

Every foot of the interior swarms with the same.

To me the sea is a continual miracle,

The fishes that swim—the rocks—the motion of the waves—the

 ships with men in them,

What stranger miracles are there?

 Αναρτήθηκε από  Afroditi Argyropoulou