Ήρως - Θράκας Ιππέας ο Θεός της αρχαίας Θράκης

 Γράφει η Στέλλα Κλαδαρά

Ίσως ένα από τα ποιο αινιγματικά σημεία των παραδόσεων που αναφέρονται στην μυστηριακή λατρεία των αρχαίων Θρακών είναι ο αινιγματικός έφιππος θεός που λατρεύτηκε όσο καμία άλλη θεότητα στην Θράκη της αρχαίας εποχής. 

Παρ’ όλες τις ελλείψεις της σύγχρονης βιβλιογραφίας επάνω στην προσωπικότητα και την λατρεία του Θράκα Ιππέα, από το σπάνιο πλέον έργο «Λεξικόν Ιστορικόν & Γεωγραφικόν της Θράκης» του ιστορικού Αχιλλέα Σαμοθράκη, ο οποίος ήτανε και ένας από τους τελευταίους ιστορικούς ερευνητές που ασχολήθηκαν σε τόσο βάθος με τον χαρακτήρα του θρακικού πολιτισμού, εντοπίστηκε πλήθος στοιχείων και πληροφοριών που αφορούν τη λατρεία του Θρακιώτη κατεξοχήν θεού.

Ο κατ’εξοχήν λατρευόμενος θεός των αρχαίων Θρακών, που κατά κάποιο τρόπο έχει μετατραπεί και σε σύμβολο της εποχής τους, ήτανε ο περίφημος Θράκας Ιππέας ή Ήρως.

Οι 7 διαφορές μεταξύ θρησκείας και πνευματικότητας

Πολλοί άνθρωποι συγχέουν τη θρησκεία και την πνευματικότητα ή κάποια μυστηριώδη και υπερφυσικά φαινόμενα. Κάποιοι ίσως να τη συγκρίνουν με αίρεση, αλλά αυτό οφείλεται στην έλλειψη γνώσης και στον φόβο χειραγώγησης.

Αν δεσμευόμαστε να παραμερίσουμε τους φόβους μας για να προσπαθήσουμε να μελετήσουμε και να καταλάβουμε την ίδια την αίσθηση της πνευματικότητας, φτάνουμε στην συνειδητοποίηση και στο συμπέρασμα ότι δεν έχει τίποτα μυστήριο ή υπερφυσικό, και σε καμία περίπτωση δεν συνδέεται με μια αίρεση.

Παρακάτω θα βρείτε 7 διαφορές ανάμεσα στη θρησκεία και την πνευματικότητα που θα σας βοηθήσουν να κατανοήσετε καλύτερα:

1 – H θρησκεία απαιτεί να υποκλιθείς ή να υποταχθείς – Η πνευματικότητα ελευθερώνει.

Ανάσταση: η Ελπίδα για τη δική μας θέωση

Καμία γιορτή στο Χριστιανικό ημερολόγιο δεν είναι πλουσιότερη σε συμβολισμό από το Πάσχα. 

Σε αντίθεση με τη θλίψη και το πένθος που καλύπτουν τη Μεγάλη Εβδομάδα, οι ακτίνες του ανατέλλοντος Ηλίου εξαγγέλλουν την Κυριακή του Πάσχα ότι ο Χριστός, Ανέστη.

Η Ανάσταση του Χριστού είναι το μεγαλύτερο γεγονός μέσα στην Ιστορία.  

Είναι αυτό που διαφοροποιεί τον Χριστιανισμό από οποιαδήποτε άλλη θρησκεία. 

Η «Ανάσταση του Χριστού» συμβολίζει τη θέωση, τη διάβαση από το θάνατο στη ζωή, συμβολίζει την ανάσταση της δικής μας ταπεινής υπόστασης, σημαίνει την ελπίδα για τη δική μας θέωση. 

Η «Ανάσταση» του Λέοντα Τολστόι

Η επανάσταση είναι για τους πολλούς, 

η ανάσταση είναι για τον έναν. (Τολστόι) 

Η ανάσταση, και ως λέξη, ακούγεται πολύ βαριά στη σύγχρονη εποχή, εκτός του ότι παραπέμπει στο φινάλε μιας θρησκευτικής πίστης, η οποία, όπως όλες, πήρε και αυτή το δικό της μερίδιο της αμφισβήτησης. Και ναι μεν η επανάσταση αφορά πλέον χώρες του Τρίτου Κόσμου, όμως στη διαδικασία της ανάστασης μπορεί να μπει οποιοσδήποτε, σύμφωνα με την άποψη του συγγραφέα. (Μια μορφή αναστάσεως μπορεί να είναι αυτό που λέμε σήμερα αποτοξίνωση, όχι από ουσίες, αλλά από έναν τρόπο ζωής και μια κατάσταση ψυχής.)

Είναι εντυπωσιακό το πώς τα επιχειρήματα του Τολστόι άντεξαν στον χρόνο και μοιάζουν σήμερα τόσο επίκαιρα. Χρειάστηκε να γίνει ένα τεράστιο άλμα στο βιοτικό επίπεδο του σύγχρονου κόσμου, για να τα βρει μπροστά του. «Η οικοδομή -σημειώνει κάπου ο συγγραφέας- ήταν πραγματικά τεράστια… Την ώρα που υπάρχουν παιδιά που αργοπεθαίνουν από υποσιτισμό, χτίζονται τέτοια ανόητα και άχρηστα σπίτια, για κάποιον ανόητο και άχρηστο άνθρωπο…». Ένας τέτοιος άνθρωπος έγινε και ο ήρωας του έργου, όταν, όπως λέει χαρακτηριστικά, έπαψε να πιστεύει στον εαυτό του, κι άρχισε να πιστεύει στους άλλους.

Βρίσκοντας τη σιωπή μέσα στο κέντρο του ήχου

Κλείσε τα μάτια σου και νιώσε ότι όλο το σύμπαν είναι γεμάτο από ήχο. Νιώσε σαν να έρχεται προς εσένα κάθε ήχος και εσύ είσαι το κέντρο. Η αίσθηση αυτή ότι είσαι το κέντρο θα σου δώσει πολύ βαθιά ειρήνη. Όλο το σύμπαν γίνεται η περιφέρεια και εσύ είσαι το κέντρο και τα πάντα κινούνται προς εσένα, πέφτουν προς εσένα.

Στο κέντρο δεν υπάρχει ήχος, γι΄αυτό και μπορείς να ακούς τους ήχους΄ ο ήχος δεν μπορεί να ακούσει έναν άλλον ήχο. Το κέντρο αποτελεί απόλυτη σιωπή. Γι΄αυτό ακριβώς και ακούς τους ήχους που εισέρχονται σε σένα, που έρχονται σε σένα, που σε διαπερνούν, που σε περιτριγυρίζουν.

Η ομορφιά του να μην κάνουμε τίποτα

Επιτρέποντας στον εαυτό μας να βαριέται.

Η ζωή των περισσότερων από εμάς είναι γεμάτη από τόσο μεγάλη ένταση – για να μην αναφέρω και τις ευθύνες- που μας είναι σχεδόν αδύνατον να μείνουμε ακίνητοι και να μην κάνουμε τίποτα, πολύ περισσότερο να ηρεμήσουμε έστω και για λίγα λεπτά. Ένας φίλος μου κάποτε μου είπε: «Οι άνθρωποι δεν είναι πλέον ανθρώπινες υπάρξεις. Θα έπρεπε να αποκαλούμαστε ανθρώπινες πράξεις».

Η πρώτη φορά που ήρθα αντιμέτωπος με την ιδέα ότι η περιστασιακή βαρεμάρα μπορεί στην πραγματικότητα να κάνει καλό ήταν κατά τη διάρκεια της άσκησής μου υπό την εποπτεία ενός ψυχολόγου, στο Λα Κόνερ στην Ουάσινγκτον. Ήταν μια μικρή πόλη όπου υπήρχαν πολύ λίγα πράγματα να κάνει κάποιος».

Μετά το τέλος της πρώτης ημέρας, ρώτησα τον εκπαιδευτή μου: «Τι μπορείς να κάνεις εδώ πέρα το βράδυ;» Μου απάντησε: «Εκείνο που θα ‘θελα να κάνεις είναι να επιτρέψεις στον εαυτό σου να βαρεθεί. Μην κάνεις τίποτα. Αυτό είναι μέρος της εκπαίδευσής του». Στην αρχή νόμισα ότι αστειευόταν!