Σε όλα υπάρχει εκ φύσεως κάτι το θείο - Αριστοτέλης

Κέκενχοφ (Keukenhof)-Άμστερνταμ

«Σε όλα υπάρχει εκ φύσεως κάτι το θείο» -‘Πάντα γαρ φύσει έχει τι θείον’. Αριστοτέλης (Ηθικά Νικομάχεια,1153b,30-32).

Η αίσθηση της ενότητας με τη φύση είναι το νόημα της αγάπης.

Η φύση ως η μεγάλη μητέρα, η πλανητική μήτρα της ζωής, έθρεψε τον άνθρωπο ως κορωνίδα της πλανητικής ύπαρξης. Ο μεταμοντέρνος άνθρωπος, βρίσκεται σε αντίθεση με την φύση, για αυτό και βιώνουμε μια  παγκόσμια οικολογική κρίση και τις συνέπειες της, οι οποίες δεν απειλούν, πλέον, μόνο την ισορροπία των οικοσυστημάτων και την επιβίωση των έμβιων όντων, αλλά και την ψυχοσωματική υγεία και την ποιότητα ζωής των παρόντων και των μελλοντικών γενιών.

Αυτή η οικολογική κρίση έχει βαθιές κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές αιτίες, εφόσον οι ρίζες της  βρίσκονται στην βαθεία αποξενωμένη σχέση του σύγχρονου ανθρώπου με τη φύση. Ο σύγχρονος  άνθρωπος έχει χάσει την αίσθηση μιας βαθύτερης ιερής ενότητας με τη φύση, χρησιμοποιεί ανευ ορίου όλους τους  πόρους προς εκμετάλλευση και τελικά καταστροφή. Στον «ανεπτυγμένο» κόσμο έχουμε, πλέον, δημιουργήσει ένα σύστημα που αδυνατούμε να ελέγξουμε.

Οι μοναχικοί άνθρωποι είναι οι πιο πιστοί και ευφυείς άνθρωποι που θα γνωρίσετε!

 

Ορισμένοι άνθρωποι δυσκολεύονται να καταλάβουν γιατί τα μοναχικά άτομα δεν έχουν αρκετά κοινωνικά ενδιαφέροντα, στάσεις ή κοινωνικό τρόπο ζωής. Όμως, όποιος έχει ποτέ κάνει κάτι και ύστερα έχει νιώσει πόσο χάσιμο χρόνου τελικά αποδείχτηκε αυτό, τότε αν το καλοσκεφτεί, θα μπορέσει να καταλάβει και τους μοναχικούς ανθρώπους. Πολλές φορές, τα μοναχικά άτομα επιλέγουν να περάσουν το χρόνο τους, απολαμβάνοντας κάτι μόνοι τους, επειδή γνωρίζουν ότι αυτό είναι ακριβώς που θέλουν· νιώθουν πιο άνετα όταν βασίζονται στον ίδιο τους τον εαυτό για την ευτυχία τους, παρά όταν εξαρτώνται από άλλους ανθρώπους.

Εντούτοις, όσοι έχουν κάποιο μοναχικό φίλο είναι στην πραγματικότητα πολύ τυχεροί· παρά τα όσα μπορεί να πιστεύετε αρχικά γι’ αυτούς, οι μοναχικοί άνθρωποι είναι εξαιρετικοί και πολύτιμοι φίλοι. Αν και είναι αρκετά επιλεκτικοί ως προς την επιλογή των φίλων τους, τείνουν επίσης να είναι προσγειωμένοι, κάτι που ωφελεί όχι μόνο τους εαυτούς τους, αλλά και τους ανθρώπους με τους οποίους αλληλεπιδρούν.

Το Εγωικό μυαλό ή αλλιώς ο εαυτούλη μας.

.

 

Το μυαλό είναι ένα θαυμάσιο εργαλείο στη ζωή μας, αλλά έχει και μια σκοτεινή πλευρά η οποία συνήθως μας διαφεύγει.

Υπάρχει μια πτυχή του νου που δεν είναι χρήσιμη αλλά προσποιείται ότι είναι χρήσιμη, το μέρος αυτό του νου ονομάζεται Εγωικό μυαλό.

Αυτή την φωνή έχουμε την τάση να την παίρνουμε στα σοβαρά, την πιστεύουμε, συμφωνούμε με αυτή, και δεν την αμφισβητούμε!

Την πιστεύουμε γιατί έχουμε προγραμματιστεί έτσι.

Τις περισσότερες φορές αυτή η φωνή μοιάζει να είναι δικές μας σκέψεις, δική μας φωνή, τόσο πολύ δε, που χρησιμοποιούμε εκφράσεις όπως: π.χ. , «Μου αρέσει να κάνω αυτό!», «Δεν μπορώ να περιμένω μέχρι αύριο», «Αναρωτιέμαι τι θα συμβεί» κλπ. κλπ.

Αργώ - Σεφέρης Γιώργος

    Η Αργώ, πίνακας του Κωνσταντίνου Βολανάκη

Τα παραμύθια μου τα ’μαθα κοντά στα καράβια
όχι από ταξιδιώτες μήτε από θαλασσινούς
μήτε απ’ τους άλλους που προσμένουν στα μουράγια
παντοτινά ξέμπαρκοι ψάχνοντας τις τσέπες τους για τσιγάρο.
Πρόσωπα καραβιών κατοικούν τη ζωή μου·
άλλα κοιτάζουν μ’ ένα μάτι σαν τον Κύκλωπα
ακίνητα στου πελάγου τον καθρέφτη
άλλα προχωρούν σαν υπνοβάτες, επικίνδυνα
κι άλλα τα πήρε ο ύπνος του βυθού
ξύλα σκοινιά καραβόπανα κι αλυσίδες.
Στο δροσερό σπιτάκι του περιβολιού
ανάμεσα στα καβάκια και τους ευκάλυπτους
κοντά στο σκουριασμένον ανεμόμυλο
κοντά στην κίτρινη δεξαμενή μ’ ένα χρυσόψαρο μονάχα
στο δροσερό σπιτάκι μυρίζοντας λυγαριά
βρήκα ένα μπούσουλα καραβίσιο
αυτός μου ’δειξε τους αγγέλους των καιρών
που κατοικούν την καταμεσήμερη σιγή.

Νοέμβρης 1948

Γιώργος Σεφέρης. [1976] 1993. Τετράδιο Γυμνασμάτων, Β΄. 2η έκδ. Ίκαρος.

Αναρτήθηκε από  Afroditi Argyropoulou  

Πρέπει να βγεις από τούτο τον ύπνο· - Γιώργου Σεφέρη

Β'

Όλοι βλέπουν οράματα
κανείς ωστόσο δεν τ’ ομολογεί·
πηγαίνουν και θαρρούν πως είναι μόνοι.
Το μεγάλο τριαντάφυλλο                                                 
ήτανε πάντα εδώ
στο πλευρό σου βαθιά μέσα στον ύπνο
δικό σου και άγνωστο.
Αλλά μονάχα τώρα που τα χείλια σου τ’ άγγιξαν
στ’ απώτατα φύλλα                                                         
ένιωσες το πυκνό βάρος του χορευτή
να πέφτει στο ποτάμι του καιρού—το φοβερό παφλασμό.

Μη σπαταλάς την πνοή που σου χάρισε
τούτη η ανάσα.

Η θρησκεία των αρχαίων Θρακών

Ο θεός Έβρος σε ψηφιδωτό δάπεδο στην Πλωτινόπολη

 Η θρησκεία των αρχαίων Θρακών θα μπορούσε ν’ αποτελέσει ένα από τα κεφάλαια της θρακικής μυθολογίας. Έτσι η Θράκη, που υπήρξε η κατεξοχήν δημιουργός του δικού της αρχαίου μύθου, φυσικό ήταν ν’ αναπτύξει και τις δικές της λατρευτικές ιδιαιτερότητες, στο βασικό πλαίσιο πάντοτε του ελληνικού δωδεκάθεου που είχε διαδοθεί ευρύτατα ανάμεσα στους Θράκες .

Πολλοί αρχαίοι θεοί έπαιρναν θρακικά ονόματα, που προέρχονταν είτε από την ιδιότητά τους, είτε από τοπωνύμια (ο Απόλλων, για παράδειγμα, ονομαζόταν και Βεργουλεινός, Αυταρκεινός, Ζηρίνθιος και Δορταζηνός).

Τα λατρευτικά θρακικά πρότυπα ήταν ολιγάριθμα, σε σύγκριση προς την πολυθεΐα των άλλων Ελλήνων. Η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως αναθηματικές επιγραφές που μαρτυρούν την λατρεία του Δία και της Ήρας (πού λεγόταν και Ρησκινθίς) στην άνω κοιλάδα του Έβρου και ιδιαίτερως στην περιοχή της Φιλιππούπολης. Η λατρεία των δύο μεγάλων θεών έχει επισημανθεί και σε άλλες περιοχές της νότιας Θράκης, στην δε Κομοτηνή βρέθηκαν ανάλογες αναθηματικές επιγραφές. Στην βόρεια Θράκη βρέθηκαν και νομίσματα από την Μαρκιανούπολη, που μαρτυρούν την λατρεία των ίδιων θεών.

Ο Αρης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ο εθνικός θεός των Θρακών. Τον ονόμαζαν και Οδρύσιο και πίστευαν ότι η περιοχή τους ήταν το «προσφιλές ενδιαίτημά» του. Αλλωστε η Θράκη ονομαζόταν και Αρία, προς τιμήν του, αλλά και για να υποδηλωθεί το φιλοπόλεμο των λατρευτών του.

Η κρυμμένη ευτυχία στην καθημερινή μας ύπαρξη

Υπάρχει μεγάλη δυνατότητα ευτυχίας κρυμμένη στην καθημερινή μας ύπαρξή και η πλήρης συνειδητοποίηση αυτής της συγκαλυμμένης χαράς είναι συχνά κάτι περισσότερο από το να απολαμβάνουμε κάθε εμπειρία μας στο μέγιστο δυνατό βαθμό κάθε στιγμή. 

Όταν τα γεγονότα που ορίζουν τις μέρες μας τα θεωρούμε ως συνηθισμένα ή ασήμαντα, τους κλέβουμε άθελά τους κάθε νόημα που μπορεί να είχαν μεταφέρει στη ζωή μας.