Όσα πραγματικά πρέπει να ξέρω, τα έμαθα στο Νηπιαγωγείο

 

… Όσα πραγματικά πρέπει να ξέρω για το πώς να ζω, τι να κάνω και πώς να είμαι, τα έμαθα στο Νηπιαγωγείο. Η σοφία δε βρισκόταν στην κορυφή του σχολικού βουνού, αλλά εκεί, στα βουναλάκια από άμμο, στο νηπιαγωγείο. Αυτά είναι τα πράγματα που έμαθα:

• Να μοιράζεσαι τα πάντα.
• Να παίζεις τίμια.
• Να μη χτυπάς τους άλλους.
• Να βάζεις τα πράγματα πάλι εκεί που τα βρήκες.
• Να καθαρίζεις τις τσαπατσουλιές σου.
• Να μην παίρνεις τα πράγματα που δεν είναι δικά σου.
• Να λες συγγνώμη, όταν πληγώνεις κάποιον.
• Να πλένεις τα χέρια σου πριν από το φαγητό.
• Να κοκκινίζεις.
• Ζεστά κουλουράκια και κρύο γάλα κάνουν καλό.
• Να ζεις μια ισορροπημένη ζωή, να μαθαίνεις λίγο, να σκέπτεσαι λίγο, να σχεδιάζεις, να ζωγραφίζεις, να τραγουδάς, να χορεύεις, να παίζεις και να εργάζεσαι κάθε μέρα από λίγο.

Τι είναι αυτό που δίνει Δύναμη σε κάποιους ανθρώπους...

Τι είναι αυτό που δίνει Δύναμη σε κάποιους ανθρώπους ώστε όταν "πέφτουν" να μην καθυστερούν το "σήκωμά" τους;

Παρατηρώντας τους ανθρώπους γύρω μου είδα κάποιες βασικές διαφορές που είχαν οι «χαμογελαστοί» άνθρωποι και αυτοί που κατά βάση είναι «σκυθρωποί».

Που όλα τα βλέπουν γκρίζα, συννεφιασμένα και που δεν μπορούν να αντικρίσουν πουθενά φως διαφυγής από το τούνελ της δυστυχίας του.

Πολλοί θεωρούν πως αν έχεις εργασία, χρήματα, σύζυγο ή έναν ερωτικό σύντροφο μπορείς να έχεις και μια καλή ζωή.

Όμως η Ζωή έρχεται να μας αποδείξει το αντίθετο.

Πόσες φορές εκείνη, έρχεται και μας τραβά επιδεικτικά «το χαλί κάτω από τα πόδια» και τότε άλλοι πέφτουν και σηκώνονται αμέσως, άλλοι δυσκολεύονται και άλλοι ερωτεύονται το πάτωμα…

Τι είναι όμως αυτό που δίνει δύναμη σε κάποιους ανθρώπους όταν "πέφτουν" να μην καθυστερούν το σήκωμα τους;

Είναι ο τρόπος που αντιλαμβάνονται τη Ζωή, τις καταστάσεις και τους ανθρώπους γιατί έχουν κατανοήσει τις δέκα αρχές της Ζωής

Thich Nhat Hanh on Walking Meditation

 

Walking meditation with Thich Nhat Hanh during a Day of Mindfulness at Deer Park Monastery. Photo by Don Farber.

The practice of mindful walking, says Thich Nhat Hanh, is a profound and pleasurable way to deepen our connection with our body and the earth. We breathe, take a mindful step, and come back to our true home. Read on and learn how.

Many of us walk for the sole purpose of getting from one place to another. Now suppose we are walking to a sacred place. We would walk quietly and take each gentle step with reverence. I propose that we walk this way every time we walk on the earth. The earth is sacred and we touch her with each step. We should be very respectful, because we are walking on our mother. If we walk like that, then every step will be grounding, every step will be nourishing.

We can train ourselves to walk with reverence. Wherever we walk, whether it’s the railway station or the supermarket, we are walking on the earth and so we are in a holy sanctuary. If we remember to walk like that, we can be nourished and find solidity with each step.

Εμένα με μαγνητίζουν οι άνθρωποι που γελούν

Εμένα με μαγνητίζουν οι άνθρωποι που γελούν

Βλέπουμε έναν άγνωστο να κλαίει στον δρόμο και τρέχουμε να τον παρηγορήσουμε. Βλέπουμε έναν δικό μας άνθρωπο να πονάει και θέλουμε να μάθουμε τι του συμβαίνει. Να βοηθήσουμε όσο μπορούμε.

Αντίθετα:

Βλέπουμε έναν άγνωστο να γελά στη μέση του δρόμου και τον περνάμε για τρελό ή τουλάχιστον υπερβολικό. Βλέπουμε μια παρέα να διασκεδάζει και μας ενοχλεί η φασαρία, μας φαίνεται υπερβολική η χαρά τους. Γνωρίζουμε έναν άνθρωπο χαμογελαστό και μας φαίνεται παράξενο που πίσω από αυτό το γέλιο δεν κρύβεται μια κάποια θλίψη. Δεν μπορούμε να πιστέψουμε πως ένας άνθρωπος δεν έχει κάτι να τον πονάει.

Μπορεί και να έχει… Αλλά να μην είναι ικανός ο πόνος αυτός να επισκιάσει τη χαρά του.

Η αλήθεια είναι πως τρέχουμε να παρηγορήσουμε όποιον πονά.

Αλλά δεν έχουμε καταλάβει πως κάθε φορά που πλησιάζουμε να βοηθήσουμε κάποιον που πονά, ουσιαστικά θέλουμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας.

Στον δικό μας πόνο ερχόμαστε πιο κοντά. Τον δικό μας πόνο προσπαθούμε να αγκαλιάσουμε εκείνη τη στιγμή.

Ιππαρχία (346 – 280 π.Χ. ) από τη Μαρώνεια της Ροδόπης.

Η πρώτη Ελληνίδα Κυνική Φιλόσοφος, 

από τη Μαρώνεια της Ροδόπης.

 

Από την τρυφερή της ηλικία απέρριψε τις οικιακές δουλειές που φυσιολογικά ανατίθεντο  στις νεαρές Ελληνίδες. Η ίδια δήλωσε  ότι παραμελούσε το γνέσιμο και την ύφανση προς χάριν  της μελέτης.

Είχε μεγάλη περιέργεια, καθώς και επιθυμία να μάθει ακόμη και για  θέματα που ήταν απαγορευμένα στις γυναίκες της εποχής της.

Σύμφωνα με τις αρχαίες πηγές η Ιππαρχία γεννήθηκε στη Μαρώνεια της Θράκης. Η οικογένειά της ήρθε στην Αθήνα, όπου ο αδελφός της Μητροκλής έγινε μαθητής του Κυνικού φιλόσοφου Κράτη του Θηβαίου.

Όπως όλοι οι Κυνικοί έτσι και η Ιππαρχία έζησε σύμφωνα με τη φύση, αρνούμενη κάθε πολυτέλεια, συμπεριλαμβανομένων των αντικειμένων που ήταν απολύτως απαραίτητα για την επιβίωση και εκφραζόμενη  με απόλυτη ευθύτητα και ειλικρίνεια, τόσο απόλυτη ώστε να αποκλείει την  ευγένεια ή  και την  ίδια την ευπρέπεια.

Ειλικρινείς άνθρωποι: οι 5 συνήθειες τους

Οι ειλικρινείς άνθρωποι απολαμβάνουν καλύτερη ποιότητα ζωής, είναι περισσότερο ευτυχισμένοι και είναι δυνατότεροι όταν αντιμετωπίζουν προβλήματα.

Ο λόγος γι’ αυτό είναι απλός: οι ειλικρινείς άνθρωποι δεν είναι απαραίτητα και πιο έξυπνοι, ούτε γνωρίζουν διαρκώς τα πάντα. Είναι άνθρωποι με δυνατό δεσμό ανάμεσα σε αυτό που σκέφτονται και σε αυτό που πράττουν.

Όσο περίεργο και να φαίνεται σε εμάς, δεν είναι εύκολο να υιοθετηθεί αυτός ο τύπος ψυχολογίας.

Η ειλικρίνεια του μυαλού και των πράξεων απαιτεί μία αληθινή προσωπική ανάπτυξη και το να είμαστε γνήσιοι, αυθεντικοί και ειλικρινείς με τον εαυτό μας και με τους άλλους.

Ας διεισδύσουμε λίγο παραπάνω στις συνήθειες που έχουν οι ειλικρινείς άνθρωποι και τα χαρακτηριστικά τα οποία αποτελούν αυτή τη μοναδική προσωπικότητα.

Η αποδοχή είναι ένα εισιτήριο εξόδου από τον θυμό και το φόβο

«Δεν χρειάζεται να σου αρέσει αυτό που συμβαίνει στη ζωή σου, όμως πρέπει να αποδεχτείς, ότι συμβαίνει.» Όσο ο άνθρωπος δεν αποδέχεται την πραγματικότητα είναι αδύναμος να διακρίνει το ρόλο του, και πώς έχει συμβάλει στη διαμόρφωσή της. Η ανικανότητα να αποδεχτεί κάποιος την πραγματικότητα, ισοδυναμεί με την άρνηση να κάνει μια συνειδητή επιλογή.

«Όταν δεν επιλέγεις, ζεις σε έναν αυτόματο πιλότο. Γίνεσαι ένα θύμα των περιστάσεων.» Αποδοχή σημαίνει απλά, αναγνώριση. Όταν αναγνωρίζεις κάτι, το βλέπεις έτσι όπως είναι πραγματικά.

Όλες μας οι εμπειρίες, ανεξαρτήτως του πόσο άσχημες είναι, είναι προσωρινές. Η αποδοχή μιας εμπειρίας, σαν μιας προσωρινής κατάστασης, μπορεί να κάνει πολύ πιο εύκολη τη διαχείριση της.

Δεν σημαίνει ότι δεν θα σου προκαλέσει προσωρινά ίσως κάποια αρνητικά συναισθήματα θυμού, πόνου, ή φόβου. Όμως όταν αντιμετωπίζεις μια κατάσταση, με τη γνώση ότι είναι προσωρινή, είναι πιο εύκολο να τη διαχειριστείς με πιο ήρεμο νου.

Η αποδοχή επίσης, είναι ένας εισιτήριο εξόδου από τον θυμό και το φόβο. Σε πηγαίνει από εκεί που βρίσκεσαι στο σημείο που θέλεις να βρεθείς, πολύ πιο γρήγορα.

Αποδέχομαι κάτι, δεν σημαίνει ότι το εγκρίνω. Ούτε και ότι δεν θα επηρεαστώ από αυτό που συμβαίνει. Αποδέχομαι, σημαίνει απλά ότι μπορώ να ‘’παραδοθώ’’ στην πραγματικότητα χωρίς να αντιστέκομαι και να εθελοτυφλώ, ώστε να δω τι πραγματικά συμβαίνει.

20 συμβουλές για δύσκολες στιγμές

Ό,τι περνάμε στην ζωή είναι μέρος ενός μεγαλύτερου σχεδίου. Τα πάντα συνδέονται μεταξύ τους και πάντα έχουμε επιλογές. Αν κάτι στην ζωή μας δεν λειτουργεί, μπορούμε είτε να αλλάξουμε το πώς το βλέπουμε ή να φύγουμε από την κατάσταση.

Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους άλλους, και δεν μπορούμε να αλλάξουμε αυτό που μας συμβαίνει, αλλά ο τρόπος που αντιδρούμε είναι πάντα επιλογή μας.

Αν αγωνίζεστε ή ψάχνετε για περισσότερη διαύγεια στην ζωή σας, μπορείτε να επιστρέψετε στις απλές αλήθειες. Υπάρχουν ζωτικά μαθήματα που έμαθα στο δικό μου ταξίδι.

Τα παρακάτω 20 πράγματα μπορούν να σας βοηθήσουν σε μια δύσκολη στιγμή.

Βιώνοντας την Ειρήνη μέσα μας

 Για να υπάρξει ειρήνη στον κόσμο, θα πρέπει πρώτα να την βρούμε μέσα μας.

Οι περισσότεροι άνθρωποι θα συμφωνούσαν ότι ένας πιο ειρηνικός κόσμος θα ήταν μια ιδανική κατάσταση για όλα τα ζωντανά πλάσματα. Παρόλα αυτά όμως, συχνά αυτή  ιδανική κατάσταση φαίνεται να μην είναι δυνατή στην πράξη.

Αν θέλουμε να έχουμε ειρήνη σε αυτόν τον κόσμο, ο καθένας από εμάς πρέπει πρώτα να την βρει μέσα του, στον εαυτό του. Εάν δεν μας αρέσει ο εαυτός μας, πιθανότατα δεν θα μας αρέσουν οι άλλοι γύρω μας.

Αυτό που νοιώθουμε μέσα μας είναι αυτό που εκπέμπουμε στον κόσμο. Αν βρισκόμαστε σε μια σταθερή κατάσταση εσωτερικής σύγκρουσης, τότε αυτό που εκπέμπουμε είναι η σύγκρουση. Εάν δεν ζούμε ειρηνικά στις σχέσεις μας και στις οικογένειές μας, δεν μπορούμε να ζούμε ειρηνικά και στον κόσμο.

Πρέπει πρώτα να λάμψει το φως της αναζήτησης της αλήθειας, της ενότητας και της ειρήνης μέσα μας για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε την αλλαγή που ζητάμε στον κόσμο.

Όταν η Θράκη γέννησε τη μουσική

"Από δε του μέλους και του ρυθμού και η μουσική πάσα θρακία νενόμισται..." (Στράβων)

Όταν ο Ωκεανός παντρεύτηκε την Παρθενόπη απέκτησε δύο κόρες: την Ευρώπη και τη Θράκη... Στην έμπνευση του μύθου, οι δυο αδερφές δεν φάνταζαν τα αρχαία εκείνα χρόνια, «παράταιρες» όπως μπορεί σήμερα να μοιάζει ο «αδερφικός» συνδυασμός τους. Η πάλαι ποτέ Θράκη κάλυπτε μια τεράστια έκταση, που κατά τον Θουκυδίδη άγγιζε τον Δούναβη στο βορρά, τον Εύξεινο Πόντο στην Ανατολή, τον Στρυμόνα στη Δύση και το Αιγαίο πέλαγος στον Νότο. Με μια τέτοια γεωγραφική παρουσία, η μεταφορά της στο μύθο, μπορεί κάλλιστα, επάξια και σοφά να παίρνει τον ρόλο της αδερφής της γηραιάς Ηπείρου…

Μα το μεγαλείο της Θράκης, που υπονοείται καταρχάς από τη μυθική τιτανική καταγωγή της, έχει ένα πιο σημαντικό ιστορικό έρεισμα για να αποκαλυφθεί. Μέσα από την αλάθητη ματιά των μύθων, η Θράκη υπήρξε η μάνα της μουσικής. Της «μουσικής» με όλη την αληθινή σημασία της. Συνώνυμη με την ιερότητα και το μυστήριο και πιστή γλωσσική «απόγονος» του «μω».

Νομίζω ότι μια παρένθεση εδώ επιβάλλεται, γιατί "αρχή παιδεύσεως η των ονομάτων επίσκεψις" όπως έλεγε και ο Αντισθένης: Η λέξη «μουσική» γεννήθηκε από τη «Μώσα», την δωρική λέξη για τη Μούσα, που προέρχεται με τη σειρά της από το αρχαιοελληνικό ρήμα «Μω» το οποίο σημαίνει «ζητώ, εξερευνώ». Αξίζει να αναρωτηθεί κανείς πόσοι άραγε μουσικοί σήμερα γνωρίζουν τη σημασία αυτή, της τέχνης που υπηρετούν; Τυχαία, νομίζετε, οι αρχαίοι μας παππούδες ονόμασαν αυτήν την τέχνη «μουσική»; Τυχαία «μουσικός» γι’ αυτούς σήμαινε «ο μορφωμένος άνθρωπος», ο πεπαιδευμένος και ο καλλιεργημένος, αυτός δηλαδή που «ζητούσε», που «εξερευνούσε»; Και δεν νοούνταν η μουσική, τουλάχιστον ως τον 4ο αι. π.Χ. ως τέχνη ξεχωριστή από την ποίηση και την στιχουργική. Να πώς οι λέξεις των αρχαίων μας προγόνων μας δείχνουν τον δρόμο και το νόημα… Κι αν θέλαμε να το πάμε ακόμα πιο μακριά, θυμάστε εκείνη τη λέξη που καμιά φορά, που και που, ίσως και τυχαία πλέον ακούγεται; Εννοώ το «μεράκι», ο "μερακλής". Το μεράκι είναι λέξη τουρκική. Είναι η λέξη «μεράκ» (merak) που σημαίνει «περιέργεια και αναζήτηση»… Κι όντως οι γείτονές μας, διατήρησαν το «μεράκ» όχι μόνο στο λεξιλόγιό τους αλλά και στην ψυχή τους, στα μουσικά. Την μουσική τους -που επί της ουσίας θεμελιώθηκε ως επί το πλείστον πάνω στην ελληνική μουσική παράδοση, όπως διαμορφώθηκε κατά το βυζάντιο και έχοντας τις βάσεις της στην αρχαία ελληνική μουσική – την τιμούν και την αναδεικνύουν τόσο στην καθημερινότητά τους όσο και σε κρατικό επίπεδο, σε αντίθεση μ' εμάς. Αυτό όμως είναι ένα άλλο κεφάλαιο, όχι της παρούσης… κι η παρένθεση κλείνει.

Η Θράκη έμελλε να φιλοξενήσει, στους όμορφους τόπους της, τους πρώτους και σημαντικότερους έλληνες μουσικούς και υμνωδούς.

Πιστεύω στον ήλιο...

Πιστεύω στον ήλιο, ακόμη και όταν δεν λάμπει. 

Πιστεύω στην αγάπη ακόμα και όταν δεν την αισθάνομαι.

Πιστεύω στο Θεό, ακόμη και όταν είναι σιωπηλός.

Κι όταν ο ήλιος δεν λάμπει και είναι κρυμμένος πίσω από τα μαύρα σύννεφα… 

ξέρω ότι είναι εκεί, το μόνο που χρειάζεται 

Φιλοσοφία είναι η Αγάπη που νοιώθει η Ψυχή για τη Σοφία.

Όταν στο μεσουράνημα του Ελληνικού Πολιτισμού χρησιμοποιούνταν ο όρος “Φιλοσοφία”, αυτός δεν είχε καμιά σχέση με την διανόηση “νεκρών γραμμάτων”. 

Η Φιλοσοφία ήταν ένας δρόμος ενεργητικός, ένας ουσιαστικός τρόπος ζωής, μια δυναμική στάση απέναντι στα πράγματα, που οδηγούσε τον άνθρωπο στο Ιερό Κέντρο του Κόσμου, κι από κει ακόμη πιο μακριά, στο υψηλότερο Κέντρο του Εαυτού του ! 

Ήταν η Αγάπη που νοιώθει η Ψυχή για τη Σοφία, 

που δεν είναι η εκλογικευμένη και ταξινομημένη γνώση, ή όχι μόνο αυτό, αλλά είναι η ολιστική γνώση, η γνώση που ενώνει τα σπασμένα κομμάτια του καθρέφτη, η γνώση που δίνει στον άνθρωπο την άκρη του νήματος, την άκρη του Μίτου της Αριάδνης, για να βγει από το Λαβύρινθο της πολλαπλότητας του κόσμου και να κατακτήσει συνειδητά την ενοποιημένη αντίληψη του Θεού, που βρίσκεται μέσα σε όλα, και που τα εμπεριέχει όλα.

Η Φιλοσοφία στον κλασσικό τρόπο δεν ήταν και δεν είναι μόνο βιβλία και διαλέξεις και θεωρητικολογίες, είναι να ζεις κάθε γνώση, να βιώνεις κάθε ανακάλυψη, να ανεβαίνεις σκαλί-σκαλί την εσωτερική σου πυραμίδα. Είναι η βίωση του Έρωτα, του πιο μυστηριακού Θεού της Ελληνικής Θρησκείας, του Έρωτα που γεννάει και ενώνει την παγκόσμια Πυραμίδα.

Η Τέχνη του να Είμαι Καλά

 του  Dr. Drauzio Varella

Αν δεν θέλεις να είσαι άρρωστος…

 

…Εξέφραζε τα Συναισθήματά σου

 

Συναισθήματα και αισθήσεις που είναι κρυμμένα, καταπιεσμένα, καταλήγουν σε ασθένειες όπως :  γαστρίτιδα, έλκος, οσφυϊκούς πόνους, νωτιαίους. Με το πέρασμα του χρόνου, η καταπίεση των συναισθημάτων εκφυλίζεται σε καρκίνο. Τότε, πάμε σε έναν έμπιστο φίλο ή φίλη, να μοιραστούμε με οικειότητα το «μυστικό» μας, τα λάθη μας!  Ο διάλογος, η ομιλία, οι λέξεις, είναι μία δυναμική και εξαιρετική θεραπεία!

…Παίρνε Αποφάσεις

Το αναποφάσιστο άτομο παραμένει μέσα στην αμφιβολία, στο άγχος, στην αγωνία. Η αναποφασιστικότητα συσσωρεύει προβλήματα, ανησυχίες και επιθέσεις. Η ανθρώπινη ιστορία είναι φτιαγμένη από αποφάσεις. Το να αποφασίζεις είναι το να ξέρεις να αποκηρύσσεις, να γνωρίζεις να χάνεις πλεονεκτήματα και αξιώσεις του να κερδίζεις τους άλλους. Οι αναποφάσιστοι άνθρωποι είναι θύματα γαστρικών παθήσεων, νευρικών πόνων και δερματικών προβλημάτων.

Aν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, αγάπα έναν άνδρα

Ποίημα ανώνυμης  σαμάνας , σχόλιο  Ιωάννη Σαμψωνίδη, φίλου στο facebook.  To σχόλιο συγκινεί περισσότερο από το ίδιο το ποίημα.

 "Πρόκειται για ένα ποίημα που συγκινεί τόσο, επειδή εκφράζει ξεκάθαρα την σχέση ανάμεσα στην αρσενική και θηλυκή φύση. Στόχος του μάλλον είναι να διαφωτίσει, να εμπνεύσει, να τονώσει την εμπιστοσύνη.

 

Ναι, σίγουρα δεν υπάρχουν πολλές γυναίκες σε τέτοια αρμονία με το σύμπαν και τον εαυτό τους που να τα καταφέρνουν όλα αυτά. Αντίστοιχα ούτε άντρες. Μήπως όμως αρκεί -για αρχή- να υπάρξουν έστω κάποιες γυναίκες/οδηγοί που να κατανοήσουν και να αποκωδικοποιήσουν ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ τους τις ποιότητες που εκφράζει το ποίημα αυτό και να τις διασπείρουν με τις πράξεις τους στον κόσμο, έναν κόσμο που τόσο διψάει για αυτόν τον ξεχασμένο ΚΑΡΠΟ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ;

 

Οι ανθισμένες σχέσεις των γυναικών αυτών θα αποτελούν έναν φωτεινό οδηγό που θα βοηθήσει άλλες γυναίκες να ξεφύγουν από την αρνητική όψη του δυισμού, δηλαδή την παγίδα να ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ότι είναι ισάξιες με τους άντρες μέσα από την αντιπαλότητα και την σύγκριση.

Αντ' αυτού, αυτές οι πρότυπες σχέσεις, θα εμπνεύσουν τις γυναίκες να συμφιλιωθούν με την αδιαμφισβήτητη και αυταπόδεικτη αξία της μοναδικότητας και διαφορετικότητάς τους, κατανοώντας και βιώνοντας ταυτόχρονα την ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΔΥΝΑΜΗ, αλλά και ΕΥΘΥΝΗ, του θηλυκού τους στοιχείου...

 

Αναφέρομαι στην δύναμη που έχει μια πραγματική σύντροφος να διαμορφώνει τον άντρα μέσα από την αγκαλιά, την τρυφερότητα και την αποδοχή και όχι μέσα από την αντιπαράθεση. Και αναφέρομαι στην ταυτόχρονη ευθύνη που έχει μια γυναίκα να συντροφεύει τον άντρα με αγάπη, εμπιστοσύνη και ελευθερία, διδάσκοντάς τον έτσι έμπρακτα πώς να αποτελεί αυτός προσφορά Αρσενικής Αρχής ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΟΛΟ, ενώ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ θα μπορεί να την εμπιστεύεται, δεν θα φοβάται να της αφήνεται και να της δίνεται και το σπουδαιότερο: Θα νοιώσει με την καρδιά του την ζεστασιά και την ελευθερία που απορρέουν από την κατ' επιλογήν "δέσμευση" του μαζί της.

Θάρρος - Osho

Στην αρχή δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στον δειλό και τον θαρραλέο άνθρωπο. Και οι δυο φοβούνται. Η διαφορά είναι, ο δειλός ακούει τους φόβους του και τους ακολουθεί. Ο θαρραλέος άνθρωπος τους βάζει στην άκρη και προχωρεί πιο πέρα. Οι φόβοι υπάρχουν, τους γνωρίζει, αλλά ο θαρραλέος άνθρωπος μπαίνει μέσα στο άγνωστο παρά τους φόβους όλους. Θάρρος δεν σημαίνει αφοβία, αλλά να προχωρείς μέσα στο άγνωστο παρά όλους τους φόβους.

Θυμήσου....

Η τέχνη της χαράς της ζωής!

 

Ο ήλιος, το φεγγάρι, τα αστέρια,και όλα τα φώτα που μπορείς να φανταστείς σε ολόκληρο τον μακρινό κόσμο,δεν είναι τίποτε άλλο από θρύψαλα αυτού του μεγάλου Φωτός που βρίσκεται μέσα σου!..

Αυτό είναι το Φως της Γνώσης, το φως των Διάκρισης,το Φως της Κατανόησης,το Φως της Ζωής,το Φως της Δικαιοσύνης, της Κατανομής και της Αγάπης, το Φως Όλου αυτού που Είσαι!

"Αυτό Είσαι."

Το Εσωτερικό αυτό Φως είναι σαν το κυματάκι στον απέραντο Ωκεανό της Ευδαιμονίας - αυτό που λέμε Ύψιστο, Απόλυτο,  Δημιουργό, Άπειρο ή Θεό.

Εσύ ο ίδιος είσαι το κύμα εσύ και το θρόισμά του.